Той се крие зад думите,
там издига стена,
тъмна крепост от сълзи,
плаче тази душа,
от самотност трепери,
тъжно клето сърце,
броня в краски студени,
крият огън момче.
Вечер сяда до огъня,
сипва в чашата думи,
и потрепва ръката му,
скрила светещи струни.
Тъй пътува рисунъка,
безкомпромисно ярък,
бяга сякаш осъден
на страдание в тайнство,
безвъзвратно изгубен,
като празно пространство...
безвъзвратно изгубен,
като празно пространство...
Няма коментари:
Публикуване на коментар